Η ευρωπαϊκή ελίτ κλείνει τα μάτια στην βαρβαρότητα προκειμένου να πάρει τα λεφτά

Αφιερωμένο στην Ευρώπη των αγορών:

«Η σύγκριση ΧΑ-Ναζισμού δεν είναι ρητορική»

Ένα άρθρο από τη βρετανική εφημερίδα Ιndependent που υποστηρίζει ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να ξεχνά εις το όνομα της λιτότητας

Το άρθρο του Independent που υπογράφει η Laurie Penny είναι ιδιαίτερα καυστικό απέναντι τόσο στις ελληνικές αρχές, όσο και στη διεθνή κοινότητα σε ό,τι αφορά στην ανοχή που δείχνουν στις φασιστικές βίαιες δράσεις της Χρυσής Αυγής. Όλοι κάνουν τα στραβά μάτια στην ξενοφοβική βία της ΧΑ και το μόνο ζητούμενο είναι η αποπληρωμή των δανείων της Ελλάδας προς την ευρωπαϊκή ελίτ, σημειώνει η αρθρογράφος.

Παρουσιάζει δε, τη δράση της οργάνωσης που πλέον γίνεται και απροκάλυπτα μέρα-μεσημέρι, απειλώντας ακόμη και ομοφυλόφιλους ή ανθρώπους με αναπηρίες. Το άρθρο εξηγεί πώς η αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων έχουν χαμηλή προτεραιότητα για τις ελληνικές αρχές, αλλά και ότι η Χρυσή Αυγή έχει την στήριξη της Ελληνικής Αστυνομίας, με αποτέλεσμα οι μετανάστες να φοβούνται να αναφέρουν τις επιθέσεις εναντίον τους από φόβο μη συλληφθούν.

Γίνεται αναφορά στην κυβέρνηση της ΝΔ («Όπως και άλλες κεντροδεξιές κυβερνήσεις, έτσι και ο συνασπισμός της ΝΔ μιμείται τη γλώσσα των ακροδεξιών εξτρεμιστών») και στον Δένδια, και στη δική του ρητορική που παρουσιάζει την παρουσία των μεταναστών στη χώρα ως πιο σημαντικό πρόβλημα και από την ίδια την οικονομική κρίση. «Η ενθάρρυνση του ρατσισμού είναι μέρος της στρατηγικής αποπροσανατολισμού της προσοχής ενός απογοητευμένου λαού από τα προγράμματα λιτότητας» λέει το άρθρο, και έπειτα ειρωνεύεται την χρήση του όρου «Ξένιος Δίας» για το σχέδιο μαζικών συλλήψεων και απελάσεων μεταναστών.

Και μπορεί, υποστηρίζει η συντάκτρια, η άνοδος της Χρυσής Αυγής να εξηγείται από τη λαϊκή οργή και την περιθωριοποιημένη εργατική τάξη, όμως στην πραγματικότητα δεν έχει οικονομικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, αλλά είναι απλώς μια βίαιη και ρατσιστική οργάνωση. Η τελευταία παράγραφος του άρθρου είναι και η πιο ουσιαστική:

«Πολύ μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία το 1933, μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ και την υιοθέτηση της αντισημιτικής βίας ως επίσημης πολιτικής του κράτους, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έδειχναν να ανησυχούν περισσότερο για την προοπτική μια σοσιαλιστικής Γερμανίας, παρά για μια πιθανή φασιστική Γερμανία. Σχεδόν έως το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρέμενε πιο σημαντικό για πολλούς ηγέτες το θέμα της αποπληρωμής των γερμανικών χρεών. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί με το ναζισμό (…) σε αυτή την περίπτωση δεν είναι απλή ρητορική. (…) Όταν τα μαθήματα της ιστορίας γίνονται θέμα ρουτίνας, μπορεί εύκολα να ξεχαστούν όταν είναι πιο χρήσιμα από ποτέ. Αυτή τη φορά η Ευρώπη πρέπει να θυμηθεί ότι το τίμημα της εκκόλαψης του φασισμού είναι πολύ πιο σκληρό και πιο ακριβό από οποιοδήποτε εθνικό χρέος».