Το θάμα

 Μες την υπόγεια την ταβέρνα

μες σε καπνούς και σε βρισιές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ'η παρέα πίναμ' εψες'

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης: Οι Μοιραίοι 1956

Φοβάμαι πως ο ποιητής δεν αναφέρεται μονάχα στους θαμώνες μιας υπόγειας ταβέρνας, αλλά σε κάθε άνθρωπο που πνίγεται μέσα στην ζωή του, στον κάθε από εμάς που μπορεί να διαβάζει ώρες πολλές, να συζητά, να αναλύει τις κρίσεις και τα προβλήματα, να καταριέται την μοίρα του, αλλά που δεν κάνει ούτε ένα μικρό βήμα για να ξεφύγει...