ΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ»

«Στα Δημόσια Νοσοκομεία εδώ και 20 σχεδόν χρόνια, στα πλαίσια Σύμπραξης Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα ( Σ.Δ.Ι.Τ.) έχουν εγκατασταθεί εργολάβοι καθαριότητας και παρέχουν υπηρεσίες με εργολαβικούς εργάτες/τριες, με επαίσχυντες αποδοχές, τη στιγμή που οι εργολάβοι εισπράττουν απ΄τα Νοσοκομεία αντιμίσθιο παχυλό.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και αρχές της επόμενης δεκαετίας οι εργολαβίες επεκτάθηκαν και σε υπηρεσίες σίτισης (τραπεζοκόμες, μάγειροι), φύλαξης (σεκιουριτάδες), στις τεχνικές υπηρεσίες (ηλεκτρολόγοι, μηχανολόγοι κ.λπ.), στα πλυντήρια, στις οικονομικές υπηρεσίες, στη μηχανογράφηση. Σκοπός των εργολαβιών – ΣΔΙΤ είναι να εδραιώσουν τη στρατηγική της συντηρητικής γερμανοφρουρούμενης ΕΈ, για διεύρυνση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, μείωση δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, για φτηνά μεροκάματα ώστε να αυξηθούν οι παροχές προς το κεφάλαιο, εν προκειμένω στους εργολάβους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ευαγγελισμού:

Σήμερα, υπηρετούν στο Νοσοκομείο περίπου 400 εργολαβικοί εργάτες - υπάλληλοι στους εξής τομείς: Καθαριότητα 260, τραπεζοκόμοι 63, μάγειροι 8, τεχνικοί 26, security 35 και μικρός αριθμός οικονομικών στελεχών εταιρειών καθώς και μικρός αριθμός στα πλυντήρια.

Ο Ευαγγελισμός πληρώνει τους εργολαβικούς από «ίδια έσοδα», δηλαδή από τα χρήματα που παίρνει από τον ΕΟΠΥΥ, από απευθείας πληρωμές των ανασφάλιστων, από το 5ευρο των εξωτερικών ιατρείων, από εργαστηριακές εξετάσεις εξωτερικών ασθενών κ.λπ.

Για τις εργολαβίες που αναφέρθηκαν το Νοσοκομείο πληρώνει ετησίως 8,7 εκ. ευρώ στους εργολάβους παρά τις εκπτώσεις που έκαναν οι εργολάβοι, χωρίς καθόλου να μειώσουν το κέρδος τους αλλά πάντα σε βάρος του ημερομισθίου ή του μηνιαίου αριθμού ενσήμων των εργατοϋπαλλήλων.

Δηλαδή, πληρώνει κατά μέσο όρο 8,7 εκατ./400, περίπου 22.000 ευρώ ετήσιο ακαθάριστο ποσό ανά εργάτη. Συνυπολογιζομένων και των δώρων ο εργάτης «κοστίζει» το μήνα 22.000 / 14 = 1.570 ευρώ. Από αυτά τα 1.570 ευρώ «θεωρητικά» αφαιρείται το 23% που είναι ο ΦΠΑ. Λέμε θεωρητικά, γιατί ενώ ο εργολάβος εισπράττει τον ΦΠΑ απ΄το Νοσοκομείο, δεν γνωρίζουμε αν τον αποδίδει άμεσα και πλήρως στο κράτος.

Ας πούμε ότι είναι «νόμιμος» και αποδίδει τον ΦΠΑ. Το 23% του 1.570 είναι 360. Οπότε 1.570 - 360 = 1.210 € καθαρά όπου περιλαμβάνονται: Μισθός εργάτη, ασφαλιστικές εισφορές, εργολαβικό κέρδος.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών έχει 6ωρη απασχόληση και καθαρό μηνιαίο μισθό 410 - 600 ευρώ. Σπάνια φτάνει υψηλότερα π.χ. σε ορισμένους τεχνικούς (παλιούς υπαλλήλους με κλαδική σύμβαση) έως 1.100 ή σε καθαρίστριες με πολλά νυχτερινά και Σαββατοκύριακα τα 750 ευρώ. Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι εργολαβικό κέρδος και ασφαλιστικές εισφορές ξεπερνούν τα 600 ευρώ ανά εργάτη το μήνα!!! Δηλαδή καθαρό κέρδος πάνω από 300 ευρώ ανά εργάτη το μήνα!!!

Αυτό το τεράστιο υπερκέρδος το τσεπώνει ΝΟΜΙΜΑ ο εργολάβος. Και όλα αυτά υπό συνθήκες «υγιούς καπιταλισμού» υπό μορφή ΣΔΙΤ. Σ΄αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες του «υγιούς καπιταλισμού» σίγουρα θα κοπούν απ΄τον εργοδότη πληρωμές νυχτερινής εργασίας και Σαββατοκύριακου, θα ψαλιδιστούν ένσημα, φυσικά και δεν θα μπουν βαρέα και ανθυγιεινά, δεν θα αποδοθεί όλος ο ΦΠA κ.λπ., κ.λπ...

Όμως δεν υπάρχει «υγιής» και «άρρωστος» καπιταλισμός. Υπάρχει ένα σύστημα στυγνής εκμετάλλευσης. Ο καπιταλισμός που ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να δείχνει τα δόντια του αλλά να δαγκώσει αλύπητα για να επιβιώσει.

Αυτά με αφορμή στοιχεία απ΄τον Ευαγγελισμό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα π.χ. σε άλλο Νοσοκομείο τραπεζοκόμοι εργάζονται με 300€/μήνα ή ο εργολάβος ενώ εισπράττει την επιταγή του νοσοκομείου καθυστερεί πάνω από τρεις μήνες να πληρώσει.

Γενικεύοντας την πείρα από δεκάδες Νοσοκομεία και φορείς που λειτουργούν ως ΣΔΙΤ συμπεραίνουμε ότι:

Η συνύπαρξη - σύμπραξη Δημοσίου Ιδιωτικού τομέα μέσα σε υπηρεσίες του «Δημοσίου» ωφελούν μόνο τους μεγαλοεργοδότες και είναι σε βάρος των εργαζομένων.

Τα λεγόμενα Δημόσια Νοσοκομεία είναι κατ΄επίφαση Δημόσια, αφού η λειτουργία τους είναι κυριολεκτικά εγκλωβισμένη στις πολυεθνικές του φαρμάκου, στους εργολάβους, στους προμηθευτές (για χιλιάδες υλικά που θα μπορούσαν να παράγονται από κρατικές βιομηχανίες), ακόμα και στις ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.).

Σήμερα οι εργολαβικοί εργάτες - το πιο κακοπληρωμένο και σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι εργαζομένων - αποτελεί περίπου το 15% του συνόλου των εργαζομένων στο Νοσοκομείο. Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε όλους τους εργαζόμενους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις: επικουρικό προσωπικό, συμβασιούχους, νέους από τις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ με 18-24μηνη εργασία, εργαζόμενους ΚΕΕΛΠΝΟ, πανεπιστημιακούς υπότροφους με 300€ το μήνα, εξειδικευμένους άμισθους σε ορισμένες εξειδικεύσεις (π.χ. λοιμωξιολόγοι), τους κατά καιρούς εργαζόμενους μέσω ΜKO με 5μηνες συμβάσεις και … και … τότε έχουμε εργαζόμενους με πανσπερμία εργασιακών σχέσεων, πάνω από 25% του συνόλου. Στο στόχαστρο της συγκυβέρνησης είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση ΚΑΙ της διοικητικής υπηρεσίας (γιατί μερικώς ήδη το έχουνε κάνει).

Και επειδή η αστική τάξη και σχεδιάζει μακροπρόθεσμα και ξέρει να σταθεροποιεί την εξουσία της με τους μηχανισμούς και τα κόμματά της, διαιρώντας τους εργαζόμενους καθιερώνοντας ατομικές συμβάσεις και τσάμπα εργασία, χρέος μας είναι να ενώσουμε όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση μέσα στα σωματεία μας!

Κάναμε ακόμη ένα σταθερό βήμα στις πρόσφατες εκλογές του Σωματείου όπου ψήφισαν μαζικά οι εργολαβικοί εργάτες κι οι συμβασιούχοι, στη βάση των κοινών προβλημάτων και των κοινών συμφερόντων. Συνεχίζουμε. Ακλόνητοι μπροστά στις επιθέσεις της εργοδοσίας – κρατικής κι εργολάβων – αλλά και στις παλινωδίες αυτών που αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί κι αντιμνημονιακοί, αλλά έσπευσαν το ίδιο το βράδυ των εκλογών του ΣΕΝΕ να πάρουν πίσω τις δηλώσεις τους υπέρ των εργολαβικών… Δεν μας ξενίζει η στάση τους, έχουν ταχθεί στον άχαρο ρόλο του δούρειου ίππου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Μπροστά μας είναι άλλη μια σπουδαία μάχη στο έκτακτο καταστατικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ το Δεκέμβρη όπου το κύριο ζήτημα είναι η συνδικαλιστική κάλυψη ΟΛΩΝ των εργαζόμενων στους φορείς του Δημοσίου.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να συσπειρώνει στις γραμμές του όλους τους εργατοϋπαλλήλους χωρίς αποκλεισμούς. Να μπορεί μέσα από τη ζωντάνια των σωματείων να διαπαιδαγωγεί, να καταργεί το φόβο και τις εξαρτήσεις, να μετράει νίκες. Πρέπει και μπορεί να εμπνεύσει και να πρωτοστατήσει όχι μόνο στην κατάργηση των εργολαβιών και την πρόσληψη των εργατών σε μόνιμη και σταθερή δουλειά, αλλά και στη συνολική ανατροπή της πολιτικής που επιβάλλει η δεξιά πολιτική της ΕΕ υπέρ του κεφαλαίου. Αυτήν που εφαρμόζει η σημερινή συγκυβέρνηση αλλά και οποιαδήποτε αυριανή αφού ήδη ευλογεί τον κάθε Γιούνκερ και τη στρατηγική της συντηρητικής ΕΕ».